Cinque Torri

Cinque Torri (Dolomity)

subiektywna ocena miejsca: ******

opracowanie: Krzysztof Sadlej
zdjęcia: Jakub Radziejowski, Krzysztof Sadlej, Jan Wierzejski

Rejon

Północne Włochy, południowy Tyrol, wschodnia część Dolomitów. Grupa Cinque Torri (2361 m. npm.) w masywie Monte Averau (2649 m. npm.).

Rodzaj wspinania

Skalna część szczytu Cinque Torri wyrastająca z fantastycznie zielonych, trawiastych łąk, tworzy – jak sama nazwa wskazuje – pięć turni o strukturze wież. Ich wysokość jest stosunkowo niewielka. Płaski wierzchołek najwyższej z nich wznosi się około 150 metrów nad skalne rumowisko.

Rejon ma charakter wyłącznie skałkowy. Oferuje jednak ciekawe wspinanie w bardzo urozmaiconym terenie, w przeróżnych formacjach i o pełnej gamie trudności. Znajdują się tutaj drogi zarówno krótkie – po kilkanaście metrów – jak i dłuższe: do 150 metrów, liczące czasem kilka wyciągów. Jest to wspaniałe miejsce, żeby obyć się z żółtym popękanym dolomitem i szarym, szorstkim wapieniem, trochę rozruszać przed poważniejszą wspinaczką lub po prostu odpocząć od kilkusetmetrowych ścian podczas okresów gorszej pogody.

Trudności dróg są bardzo zróżnicowane – od zupełnie łatwych III-IV (jedno i wielowyciągowych) dla początkujących, po przebyte klasycznie stare hakówki oraz modernistyczne, nowe drogi o klasycznych wycenach 7c i więcej. Wszystkie drogi są wyposażone w komplet spitów, więc w zasadzie potrzebne są jedynie lina i ekspresy. Jednak na niektórych wielowyciągowych drogach warto mieć podstawowy sprzęt ze sobą (kości, friendy), ponieważ na łatwiejszych odcinkach często nie osadzano spitów.

W rejonie skalnym Cinque Torri można się wspinać od wczesnej wiosny do późnej jesieni, lub jeśli ktoś chce, również w zimie. W gorące letnie dni, prażące słońce dość wcześnie wygania z południowych stron. Warto wówczas poszukać dróg na zacienionych północnych lub zachodnich i w późniejszych porach – wschodnich ścianach. Mimo dużej popularności rejonu, raczej nie powinno być tłoczno.

Położenie i dojazd

Położone na południowy-zachód od Cortiny d’Ampezzo pomiędzy drogami prowadzącymi na passo Falzarego i passo Giau w masywie M.Averau. Po południowej stronie grupy Cinque Torri mieści się schronisko o nazwie Cinque Torri. Można do niego dojechać stromą i wąską drogą odbijającą od szosy z Cotriny na passo Falzarego, w miejscu oznaczonym na mapie jako P.te di Ru Bianco. Samochód najlepiej zostawić przy schronisku lub kilkaset metrów przed nim, parkując na poboczu.

Mapa rejonu [0.5 Mb]

Samochód można również zostawić na dole przy szosie głównej z Cortiny d’Ampezzo na Passo Falzarego lub Passo Giau i podejść pod skały pieszo odpowiednio szlakiem nr 439 lub 437. Podejście w obu przypadkach zajmuje najwyżej godzinę, a jest dobrą rozgrzewką przed wspinaczką.

Historia

Pierwsze drogi wspinaczkowe, atakujące spiętrzenia Cinque Torii powstały w latach ’30. Już wówczas dostrzeżono możliwości treningowe, jakie rejon ten oferuje. Nowe drogi to tylko kwestia upływu lat. Już w latach ’60 ich siatka gęsto pokrywała ściany. Pod koniec lat ’80 i na początku ’90 większość dróg wyposażono w spity.

Prywatne doświadczenia

Rejon Cinque Torri z pewnością nie jest godnym celem samym w sobie. W cieniu południowej ściany Tofana di Rozes, 150 metrowe wieżyczki wyglądają niepozornie, a widziane z daleka wręcz groteskowo. Na początek pobytu w tych niezwykłych górach, skałki Cinque Torri są jednak miejscem wręcz idealnym. Przeróżna skała i pełna gama formacji pozwala zapoznać się z rodzajem i technikami wspinania, które na dłuższych drogach okażą się kluczowe.

Przewodnik:
„Arrampicata sportiva a Cortina d’Ampezzo” R. Casanovy po rejonach sportowych w okolicy Cortina d’Ampezzo dostępny jest w Klubie. Można go też kupić w Cortinie d’Ampezzo. Pod skały można równie dobrze udać się bez niego i wspinać się „gdzie oczy poniosą” i spity prowadzą lub korzystać z uprzejmości napotkanych wspinaczy, najczęściej bardzo chętnie użyczających przewodnika do wglądu.

O drogach polecanych dość trudno mi pisać, ponieważ w przeważającej większości nie znam ich nazw. Z tych, których położenie i przebieg lub nazwę jestem w stanie sprecyzować, warto przejść:

• Torre Grande, Cima Nord, ściana wschodnia, „Via Finlandia” W. Gstrein – M. Jokinen (1959), 6b: około 150m, 5 wyciągów.
• Torre Grande, Cima Ovest, ściana zachodnia, drogi różne prowadzące szorstkimi wapiennymi płytami – jednowyciągowe (30 m.) i kilkuwyciągowe wchodzące na szczyt. Trudności 6a-6c.

Noclegi i inne

Najwygodniej nocować w schronisku Cinque Torri, położonym pod południową ścianą Torre Grande. Można do niego dojechać wspomnianą już drogą z Cortiny d’Ampezzo. Nocowanie przy samochodzie w pobliżu schroniska jest zabronione. W celach biwakowych warto udać się w stronę lasu poniżej schroniska.

Udając się na wspinaczkę warto zabrać spory zapas wody. Ostatnim miejscem, gdzie można ją nabrać jest schronisko. Powyżej niego wapienne podłoże wchłania każdą jej kroplę.

Supermarket i sklepy wspinaczkowe znajdują się w Cortinie d’Ampezzo.

Przewodniki i mapy

Mapa: Compass 55, 1:50 000, Cortina d’Ampezzo
Przewodnik: „Cinque Torri – La Palestra degli Scoiattoli”, Franz Dallago, Sandro Alvera EDIZTIONI 1987.

Galeria

Cinque Torri fot. Jakub Radziejowski	Cinque Torri fot. Krzysztof Sadlej	Cinque Torri fot. Krzysztof Sadlej
Cinque Torri fot. Jan Wierzejski	Cinque Torri fot. Jan Wierzejski	Wspinaczka na drogach sportowych Cinque Torri fot. Jan Wierzejski
Wspinaczka na drogach sportowych Torre Grande fot. Jakub Radziejowski	Na drodze Via Finlandia fot. Jan Wierzejski	Na Via Miriam (V), Torre Grande fot. Jan Wierzejski
Via Miriam (V), Torre Grande fot. Jakub Radziejowski